blog

Ik weet nog heel goed dat ik als 15 jarig meisje in de voortplantingslessen biologie enorm gecharmeerd was van de innesteling. Ik vond het magisch dat er één zaadcel was uitverkoren om de heilige graal, het eitje, te veroveren en dat daarna die bevruchte eicel zich ging innestelen in de baarmoeder. Vond ik zó gezellig klinken, lekker innestelen, lekker in dat warme baarmoedertje.

Toen ik uiteindelijk de lessen embryologie voor de studie verloskunde volgde, was er voor romantiek weinig plaats. De magische bevruchting werd gereduceerd tot het volgende; “Wanneer in het distale derde deel van de tuba de zaadcel de zona pellucida van de eicel heeft gepenetreerd en de conceptie heeft plaatsgevonden, blijft de staart van de spermacel achter in de zgn. perivitelline ruimte.”

En over de innesteling wordt in ‘de Kloosterman’  (de Bijbel, in mijn tijd, voor verloskunde studenten) het volgende geschreven: “Ongeveer 6 dagen na de bevruchting heeft het ei de tuba (eileider) gepasseerd en komt in de uterus (baarmoeder) holte. De buitenste cellaag, de trofoblastcellen, penetreren het endometrium (slijmlaag van de baarmoederwand) dat nu decidua heet. De cellaag van het endometrium sluit zich weer boven het ei”.

Met andere woorden, de allersnelste super macho spermatozoa wint de race om te bevruchten van al zijn potentiële broertjes en zusjes, tekent daarmee voor het treurige einde van deze groep en als de dan bevruchte eicel als een klompje cellen aankomt in de baarmoeder, vreet het zich als een parasietje in, in de slijmlaag van de baarmoeder.

Gewoon keihard, survival of the fittest!

Wat gebeurt er precies bij de innesteling?

Elke maand tijdens je menstruatie cyclus bereidt je baarmoeder zich voor op een eventuele zwangerschap. Tijdens de ovulatie (eisprong) wordt ondertussen het slijmvlies van de baarmoederwand dikker onder invloed van de hormonen oestrogeen en progesteron om zich voor te bereiden op een eventuele innesteling van een bevruchte eicel. Wanneer er tijdens je menstruatiecyclus geen bevruchting plaats vindt sterft het baarmoederslijmvlies af en wordt het na ongeveer twee weken door het lichaam uitgestoten. Je menstrueert.

Maarrrrr, is er wél een bevruchting geweest, dan begint de eicel zich te delen. Dit bolletje cellen wordt via de eileider naar de baarmoeder gewerkt, om zich vervolgens in te nestelen in het slijmvlies van de baarmoederwand. Dat is een delicaat proces wat er voor zorgt dat het zwangerschapshormoon (HcG) wordt aangemaakt. Je zou nu al een zwangerschapstest kunnen doen. Deze test meet namelijk het HcG in je lichaam. De test is wel wat betrouwbaarder als je wacht tot je ongesteld had moeten worden.

De innesteling vindt ongeveer 8 dagen ná de bevruchting plaats. De meeste vrouwen merken niets van de innesteling. Sommige vrouwen kunnen iets ‘kramperigs’ in hun onderbuik voelen alsof ze ongesteld moeten worden. Ook kun je door het innestelen van het eitje wat bloed verliezen, de innestelingsbloeding genaamd.

Als je een onregelmatige cyclus hebt of je houdt het allemaal niet zo bij, kun je zo’n innestelingsbloeding verwarren met een menstruatie, alhoewel het bloedverlies veel minder is en ook minder lang duurt. Bovendien komt het ook een week eerder dan je je menstruatie zou verwachten als je wél een regelmatige cyclus hebt.

Het zwangerschapshormoon HcG is ook verantwoordelijk voor de zwangerschapsverschijnselen. Verschijnselen kunnen zijn: misselijkheid, gevoelige borsten en stemmingswisselingen. Sommige vrouwen ervaren ook lichte rugpijn of steekjes/krampjes in hun baarmoeder. Een vaak gehoord symptoom is ook een overweldigende vermoeidheid.

Probeer zoveel mogelijk toe te geven aan die vermoeidheid, slaap het eruit! Hoe meer je je eraan over kunt geven hoe minder je last zult hebben van alle mogelijke kwaaltjes.

Diana Van Gorp

Ben je nu gewoon later ongesteld vanwege dat weekendje Londen, of ben je toch zwanger? Het is soms heel lastig om uit te maken wat er aan de hand is.

Tijdens het telefonisch spreekuur word ik gebeld door Femke. Ik ken haar niet en ze zit ook nog niet in onze praktijk. Ze vertelt dat ze denkt dat ze zwanger is. Ze is altijd heel regelmatig ongesteld en nu al 5 dagen te laat. Vannacht had ze bij het plassen wat rozige afscheiding.  Ze wil graag van mij horen of ze nu toch ongesteld wordt of dat ze zwanger is.

Omdat wij de zwangerschap in weken uitdrukken en onze telling begint bij de eerste dag van de laatste keer dat je ongesteld was, ben je bij 5 dagen over tijd ‘al’ een kleine 5 weken zwanger.

Terwijl jij er net achter bent dat je zwanger zou kunnen zijn en je een zwangerschapstest overweegt, gieren de zwangerschapshormonen al behoorlijk door je lichaam. De baby, in dit stadium nog een embryo genoemd, is qua grootte niet veel meer dan een maanzaadje. Het is ongelooflijk dat je je door zo’n maanzaadje al zo zwanger kunt voelen, alhoewel dat zeker niet voor iedere zwangere geldt.

Je kunt al wat misselijk zijn of gevoelige borsten hebben en ook kun je last krijgen van obstipatie (moeizame stoelgang) en een enorme vermoeidheid. Naast de bekende lichamelijke kwalen, kun je je ook heel labiel en emotioneel voelen. Het kan zijn dat de leeuw in je ontwaakt en je grauwt en snauwt naar iedereen die in je buurt komt, maar je kunt ook heel huilerig worden.

Femke had nog geen test gedaan, dus het was lastig om haar te kunnen zeggen wat er aan de hand zou kunnen zijn. Ik vroeg haar of ze iets van veranderingen in haar lichaam voelde. Het bleek dat ze het alleen heel erg koud had sinds een week, dus dat bracht ons niet veel verder. Ze had daarnaast geen buikpijn, geen kramperig gevoel alsof ze ongesteld moest worden en ook geen gemeenschap gehad de afgelopen dagen. Ik adviseerde dat het toch het handigst zou zijn om een zwangerschapstest te doen. Dat het beetje roze afscheiding wat ze had niets hoefde te zeggen en ze wel degelijk zwanger zou kunnen zijn.

Bloedverlies vroeg in de zwangerschap komt heel vaak voor. Het kan zijn dat er een innestelingsbloeding plaatsvindt, een klein beetje bloedverlies als gevolg van het moment dat het in de eileider bevruchte eitje aankomt in de baarmoeder en zich daar innestelt in de wand van de baarmoeder. Ook kan het zijn dat de baarmoedermond gevoelig is, doordat er een poliepje zit of gewoon door de extra doorbloeding vanwege de zwangerschap. Hierdoor kun je wat bloedverlies krijgen na een vrijpartij of als je flink gesport hebt bijvoorbeeld. Daarnaast kun je een infectie hebben zoals bijvoorbeeld chlamydia die het bloedverlies kan veroorzaken.

Maar bloedverlies kan natuurlijk ook altijd duiden op een wat uitgestelde menstruatie of een vroege miskraam.

We spraken af dat Femke terug zou bellen als ze een test had gedaan of als er fysiek iets veranderde. Ik gaf haar het spoednummer voor het geval ze ons nodig zou hebben.

Voor Femke werd het snel duidelijk. Diezelfde avond kreeg ze buikpijn en wat meer bloedverlies. Ze belde met de dienstdoende verloskundige, Annegot, die even bij haar langs ging. Het was duidelijk dat Femke een miskraam had. De buikpijn was in de loop van de middag erger geworden en ineens was het alsof ‘de sluizen werden opengezet’. Na een aantal stolsels zo groot als knikkers te hebben verloren, was Annegot net bij haar toen ze het laatste stolsel verloor. Daarna nam het bloedverlies en ook de pijn in haar buik vrijwel direct af. Annegot zei haar dat ze lekker met een warme kruik naar bed moest gaan en dat ze eventueel paracetamol kon nemen als ze nog buikpijn had, maar dat ze niet verwachtte dat dat nodig zou zijn. Haar lichaam had het eigenlijk voorbeeldig gedaan.

Femke vond het lastig te accepteren dat ze een miskraam had gehad. Het voelde toch als falen van haar lichaam en ze zat met veel vragen over de reden van de miskraam. Had zij iets verkeerd gedaan? Was de baby niet goed waardoor ze een miskraam had? Kon haar lichaam niet zwanger zijn? Wat nu als ze nog een keer zwanger zou worden?

Het zijn vragen die vaak spelen als iemand een miskraam heeft. We kunnen meestal niet zeggen wat de specifieke oorzaak was, maar uit onderzoek is wel gebleken dat de meeste miskramen ontstaan doordat er een chromosoom afwijking bij de baby is. Deze oorzaak is meestal toevallig ontstaan bij de bevruchting van de eicel. Dit leidt tot een stoornis in de aanleg van de zwangerschap waardoor de zwangerschap niet verder kan groeien en wordt afgestoten.

Een miskraam overkomt je en kun je niet voorkomen. Wil je na een miskraam opnieuw zwanger worden dan is het wel verstandig om zo gezond mogelijk te leven. Dit betekent gezond en gevarieerd eten, zuinig met alcohol en liever helemaal geen alcohol in de 2e helft van de cyclus,  niet roken en geen medicijnen innemen zonder overleg. Er wordt geadviseerd om al voor de zwangerschap te starten met het nemen van 0,4 mg foliumzuur per dag. Foliumzuur vermindert niet de kans op een miskraam, maar wel de kans op het krijgen van een kindje met een open rug, hartafwijking, gespleten lip, kaak en gehemelte.

De verwerking van een miskraam varieert sterk per persoon. Zeker als je de zwangerschap nog niet wereldkundig had gemaakt, kan het verwerken een eenzame gebeurtenis zijn. Je vrienden en collega’s weten niet wat je doormaakt. Praat erover met je intimi, dat helpt meestal. Ook als je het al wel had verteld, kunnen de goedbedoelde opmerkingen van mensen in je omgeving heel erg kwetsend zijn. Mocht je hulp willen hebben bij de verwerking van je miskraam, dan kun je altijd contact opnemen.

Femke belde nog een paar keer naar de praktijk om vragen te stellen, maar vooral ook om even te kunnen kletsen. Ze knapte snel weer op en wilde graag een nieuwe poging gaan wagen. Ruim 3 maanden later belde ze de praktijkassistente Jolanda om een intake in te plannen. Ze was 6 weken zwanger en had die ochtend een kloppend hartje op de echo gezien.

Diana Van Gorp

Dat het soms niet zo makkelijk is om de eerste dag van je laatste menstruatie vast te stellen bleek wel uit het verhaal van Imke. De assistente had een eerste afspraak voor haar gemaakt met daarbij de aantekening ‘onduidelijke zwangerschapsduur’. Meestal komen we een heel eind door de menstruatiecyclus goed uit te vragen, maar dat bleek in dit geval niet zo simpel.

Imke vertelde tijdens de intake dat ze vorige week weer ongesteld was geworden, ondanks dat ze 2 maanden geleden een positieve zwangerschapstest had. Ze had inmiddels een kapitaal uitgegeven aan zwangerschapstesten omdat ze steeds ongesteld werd maar zich wel zwanger voelde. De tests wezen ook keer op keer uit dat ze zwanger zou zijn. Haar vriend was er inmiddels een beetje klaar mee en opperde nu eens een keer een afspraak te maken met iemand die er verstand van heeft. Via de huisarts waren ze bij ons terecht gekomen.

Ongesteld en toch zwanger

Ik vroeg Imke wanneer ze zelf dacht dat ze zwanger was geworden en ze vertelde dat ze dacht dat ze zo’n 12 weken moest zijn. Dat klopte ook met de eerste positieve zwangerschapstest. Ik vroeg haar naar de laatste 2 menstruaties. Dat bleken bloedingen te zijn geweest waarbij ze, net als bij haar menstruaties ongeveer 6 dagen bloedverlies had. Het enige verschil was dat er nu alleen wat bruinig bloedverlies was geweest en ook wat minder dan anders. Ik vroeg haar of ze normaal gesproken veel pijn had tijdens haar menstruaties. Dat was niet het geval en de laatste 2 keer had ze helemaal geen pijn gehad.

Je kunt natuurlijk niet ongesteld worden en tegelijk ook zwanger zijn. Als er in de cyclus een eicel bevrucht wordt, nestelt dit eitje zich in het baarmoederslijmvlies. De hormonen die gezorgd hebben voor de opbouw van het baarmoederslijmvlies blijf je produceren en dus word je niet ongesteld.

Ik vertelde haar dat als ze echt al 12 weken zou zijn, het dan mogelijk zou moeten zijn om haar baarmoeder net boven het schaambotje te kunnen voelen en dat we dan ook hoogstwaarschijnlijk het hartje van de baby zouden kunnen horen. Ik onderzocht haar buik en er was duidelijk een baarmoeder te voelen die qua grootte overeen kwam met zo’n 12 tot 13 weken zwangerschap. Ook kon ik heel duidelijk een kloppend hartje laten horen.

Waarom dan toch bloedverlies tijdens de zwangerschap

Er zijn een aantal redenen waarom je bloedverlies kunt hebben als je zwanger bent. Meestal is dat onschuldig, maar toch is het altijd spannend. Natuurlijk associeer je bloedverlies in het begin van de zwangerschap met een mogelijke miskraam. Bel dus ook altijd met de verloskundige als je je zorgen maakt.

We zien vaak wat bloedverlies omdat de baarmoedermond supergoed doorbloed is als je zwanger bent. Een drukke dag, waarbij je veel gesjouwd, gesport of getild hebt, kan dan zorgen voor een gesprongen bloedvaatje in die baarmoedermond. Goed vergelijkbaar met bloedend tandvlees, wat ook vaak gebeurd en met precies dezelfde reden namelijk het goed doorbloed zijn.
Je kunt ook een infectie in je vagina hebben waardoor je wat bloed verliest of een onschuldig poliepje in de baarmoedermond. Bij een infectie heb je vaak ook andere klachten, zoals jeuk, afscheiding of pijn. Goed om dat te melden aan je verloskundige.
Gelukkig was dat allemaal bij Imke niet aan de orde. Zij voelde zich goed en ook had ze duidelijke zwangerschapsverschijnselen. Ze was misselijk, heel erg moe en had ineens enorm veel zin in chocolade ijs. Iets wat ze normaal gesproken helemaal niet lekker vond.

Een termijnecho

We spraken af dat Imke zo snel mogelijk een termijnecho zou laten maken zodat we een uitgerekende datum zouden kunnen vaststellen. Daarnaast vroeg ik hun of ze informatie wilden over prenatale onderzoeken. Alles kwam in een flinke stroomversnelling omdat het toch wel erg waarschijnlijk was dat Imke al zo’n 12 weken zwanger was. Daardoor was er niet zoveel tijd om nog uitgebreid na te denken over het doen van prenataal onderzoek. De mogelijkheden die je hebt zijn een combinatietest of een NIPT. De echo die bij de combinatietest gedaan wordt om de dikte van de nekplooi bij de baby te bepalen vindt plaats tussen 11 en 13/14 weken.

Je bloed laten prikken voor de NIPT kun je laten doen vanaf 11 weken. Dus deze test kan ook nog als je al 15 weken of nog verder zwanger bent. Het is vaak fijner om de test zo snel mogelijk te doen zodat je, mocht daar reden voor zijn, nog tijd hebt om de zwangerschap af te laten breken.

Voor Imke en haar vriend was het makkelijk. Zij hadden helemaal geen behoefte om een test te laten doen, dus ze zou een termijn echo laten maken en het daar bij laten. Ze wilde wel graag de 20 weken echo laten doen, maar dat volgde later pas. Ik nam wat bloed bij haar af om haar bloedgroep en rhesusfactor te bepalen, een aantal infectieziekten op te sporen en haar ijzergehalte vast te laten stellen. Een kleine week later wees de termijnecho uit dat Imke inderdaad al 13 weken en 2 dagen zwanger was.

Ongesteld en toch zwanger?

Heb je vragen over een prille zwangerschap, heb je bloedverlies of andere vragen? Dan kan je bij het Geboortecentrum terecht. Voor alle hulp die je als zwangere vrouw nodig hebt. Wij bieden een verloskundigenpraktijk voor jouw verloskundige in Amsterdam, een kraambureau en verschillende zwangerschapscursussen zoals zwangerschapsyoga en een bevallingscursus . Ook kan je bij ons terecht in ons echocentrum en bij het consultatiebureau. Al deze afdelingen werken goed met elkaar samen zodat we jouw de beste zorg kunnen bieden. Heb je interesse in onze hulp? Neem dan gerust contact met ons op voor meer informatie of om een afspraak te maken. Of schrijf je in via ons online inschrijfformulier.

Mary-Elliz Sheridan

Mary-Elliz Sheridan werkt sinds 1990 als verloskundige. Zij is mede oprichter van het Geboortecentrum en eigenaar van het Geboorte- en Kraamhotel. Zij heeft zo’n 3000 bevallingen begeleid en is zelf moeder van 3 volwassen kinderen.

Deze blogs zijn losjes gebaseerd op haar jarenlange praktijkervaringen.

Alle namen zijn uiteraard om privacy redenen gewijzigd.

Het is heel normaal om angst voor de bevalling te hebben. Zeker als het je eerste kind betreft en je niet weet wat je te wachten staat. Beatrijs Smulders schrijft in haar boek ‘Veilig bevallen’ dat het lijkt alsof de terechte doodsangst voor de bevalling tot ruim een eeuw geleden, is veranderd in een doodsangst voor de pijn.

Angst voor de bevalling

“Ik zie echt heel erg op tegen de bevalling, Mary-Elliz, ik denk niet dat ik het kan. Ik wil ook eigenlijk helemaal niet bevallen”. Margreet, inmiddels 37 weken zwanger van haar eerste kindje, zit bij mij in de spreekkamer. Ze maakt zich al een tijdje druk over de bevalling zie ik in haar kaart. Mijn collega, Tamana, had al een keer uitgebreid met haar gesproken en Mignon, mijn andere collega had met haar een bevalplan gemaakt. Margreet had zich voorgenomen om in het ziekenhuis te bevallen ‘zodat alles in de buurt is als het mis gaat’ en ze had een cursus zwangerschapsyoga gedaan. Ook was ze naar de informatieavond gegaan, maar ondanks deze voorbereidingen blijft ze zitten met die angst voor de bevalling.

Even flink zijn…

Ik vroeg Margreet hoe haar moeder was bevallen en ze vertelde dat dat één groot drama was geweest. Haar moeder had haar eigen bevalervaring gedeeld toen Margreet net zwanger was. Daarna durfde Margreet er eigenlijk niet meer naar te vragen. Haar moeder was heel jong geweest toen ze van de eerste moest gaan bevallen. Het bleek dat mams zich niet in had gehouden en alle ‘gruwelijke’ details met haar dochter had gedeeld. Ze had geen zwangerschapscursus gedaan en had een verloskundige gehad van het type ‘niet klagen maar dragen’. Zij had heel lang weeën gehad en moest uiteindelijk naar het ziekenhuis omdat ze uitgeput was en nog steeds nauwelijks ontsluiting had. Ze kreeg een infuus om de weeën sterker te maken en de gynaecoloog vond pijnstilling niet nodig. Ze moest ‘maar even flink zijn, het zou niet meer heel lang duren’. Toen had ze nog eens zes uur helse pijnen gehad en uiteindelijk had de gynaecoloog de baby eruit getrokken met een pomp. Ze had ook nog melding gemaakt van een enorme knip, die nooit goed was genezen waardoor ze altijd pijn bij het vrijen heeft gehouden. Margreet vertelde dat haar moeder haar meer dan eens had gezegd dat ze voor geen goud een tweede kind had willen krijgen.

Dat je daar als dochter niet erg relaxed van wordt, snap ik heel goed. Margreet vraagt me achterdochtig waarom ik dat wilde weten, “zeker omdat ik dat dan ook krijg, hè?”

Ik had met Margreet te doen. Als je moeder je vertelt dat het avontuur wat voor jou voor de deur staat een gruwelijke ervaring is, hou dan nog maar eens goeie moed. Ik deed een poging om de bevalling van haar moeder te analyseren en daarbij ook te achterhalen waar Margreets grootste angst zat. Ik legde haar uit dat we tegenwoordig veel eerder ingrijpen als de bevalling lang duurt en niet wachten tot iemand volledig uitgeput is. Bovendien zou haar moeder in deze tijd zeker iets voor de pijn hebben gekregen. Ik zei haar dat het ontzettend sneu was dat haar moeder zo’n zware bevalling had gehad, maar dat Margreets voorbereiding wel een totaal andere was dan die van haar moeder. Het is natuurlijk heel logisch om op te zien tegen je bevalling. Dat hoort erbij en zorgt ervoor dat je het niet onderschat, maar het moet je niet zó angstig maken dat je het eigenlijk niet meer aandurft.

De kunst van het baren

Ik vertelde Margreet dat bevallen inderdaad een zware klus is, maar dat haar lichaam het prima zou kunnen klaren. De kunst van het baren is de pijn te accepteren en de baby ‘los te laten’. Dat klinkt simpel maar is bepaald geen eenvoudige opgave. Het gevoel dat je ervaart als je weeën hebt, helpt je mee om in een soort trance te komen waardoor je in staat bent om de pijn te accepteren en het te laten gebeuren. Je hebt geen kans meer om te controleren en de zaak te regisseren. Je moet je focussen op het omgaan met de weeën waardoor je niet meer in staat bent om je bevalling te ‘managen’. Je móet het wel loslaten, de regie uit handen geven, je lichaam het werk laten doen. Goed geïnformeerd zijn over wat er gebeurd en hulp in de vorm van een goede voorbereiding en manieren waarop je met de weeën om kunt gaan, helpen enorm.

Goede voorbereiding

Margreet zei dat ze de cursus yoga had gedaan en dat ze daar veel van had geleerd. Ik vroeg haar hoe ze haar zwangerschap tot dusver had ervaren en ze vertelde dat ze verbaasd was hoe makkelijk ze dat had gevonden. Ze was niet misselijk geweest, had geen klachten behalve dat ze nu sinds een paar dagen wat minder goed sliep maar verder had ze helemaal niet de klachten die haar moeder had gehad tijdens haar zwangerschap.

Ik zei haar dat ze zich vooral op haar eigen ervaring moest focussen en dat wat voor haar zwangerschap gold ook kon gelden voor haar bevalling. Ze hoefde zeker niet dezelfde ervaring te hebben als haar moeder.

Fantastische gebeurtenis

Margreet moest nog lang wachten, maar bij 41 weken precies belde haar man dat de weeën zo’n zeven uur geleden begonnen waren en ze nu al om de drie minuten kwamen. Ik ging bij haar kijken en vond Margreet in de badkamer onder de douche, waar ze heel rustig en geconcentreerd de weeën opving. Ze vroeg me of ik het goed vond dat ze niet meer naar het ziekenhuis zou gaan. Ze had geen zin meer om nog te verkassen. Ik zei haar dat dat helemaal haar keuze was, maar dat we het nog makkelijk zouden kunnen halen als ze dat wilde. Daar was echter geen sprake meer van en nog geen drie uur later werd de kleine Sebastiaan geboren. Een gezonde, roze wolk van acht pond.

Op de derde dag na de bevalling deed ik een kraamvisite bij Margreet. We spraken over de bevalling en ineens barstte ze in huilen uit. Ze vertelde me dat ze, nu helemaal na haar eigen bevalling, zo’n enorm medelijden had met haar moeder. Ze vond het zo zielig dat haar moeder zo’n angst voor de bevalling en rot ervaring had gehad terwijl Margreet zelf het een fantastische gebeurtenis had gevonden. Het had zo’n negatieve impact gehad op het leven van haar moeder. Terwijl Margreet zich daarentegen heel sterk voelde, blakend van zelfvertrouwen en super trots op de prestatie van haar lichaam.

Ik zei Margreet dat ik hoopte dat haar positieve ervaring het verhaal van haar moeder wat zou bijkleuren en dat ze het daarom maar veel met haar moeder moest delen.

Zo fijn dat haar zoon en een eventuele toekomstige dochter een heel andere bevalervaring mee zouden krijgen van deze moeder.

Mary-Elliz Sheridan

Mary-Elliz Sheridan werkt sinds 1990 als verloskundige. Zij is mede oprichter van het Geboortecentrum en eigenaar van het Geboorte- en Kraamhotel. Zij heeft zo’n 3000 bevallingen begeleid en is zelf moeder van 3 volwassen kinderen.

Deze blogs zijn losjes gebaseerd op haar jarenlange praktijkervaringen.

Alle namen zijn uiteraard om privacy redenen gewijzigd.

Eens in de maand, op donderdagavond, organiseren wij een informatieavond over de bevalling voor alle zwangeren en hun partners. Natuurlijk wordt veel informatie ook verstrekt tijdens een zwangerschapscursus. Toch wordt de informatieavond van de verloskundige altijd gezien als een soort generale repetitie voor de bevalling. Vanavond was het mijn beurt om de avond te presenteren.

Hoe verloopt een informatieavond over de bevalling?

Om 19:30 druppelen de laatste stellen binnen en kan de avond beginnen. Ik heet iedereen welkom en herken o.a. Kelly, die samen met haar moeder Bep op de voorste rij zitten.

Ik ben dol op de inmiddels 35 weken zwangere Kelly. Zij sen Bep zijn geboren en getogen in de Jordaan. Kelly is het resultaat van een one-night-stand van haar moeder zo’n 25 jaar geleden, en ook Kelly is zwanger geraakt door iemand met wie ze slechts een korte relatie had, maar die “er verder niet toe doet”.

De intake; een uitgebreide kennismaking

Zij kwam de eerste zwangerschapscontrole bij mij voor de intake. Dat is een uitgebreide kennismaking waarin ik als verloskundige zo goed mogelijk inventariseer hoe de zorg voor de zwangerschap en bevalling van Kelly het best kan worden geregeld. Bep was ook mee en al tijdens die eerste kennismaking was het een gezellige boel. Beide dames namen geen blad voor de mond en woonden hun hele leven al samen. Ze moesten er ook allebei niet aan denken dat dat ooit niet meer het geval zou zijn. Van hun kleine 3 kamerappartement boven de kapperszaak in de Jordaan zouden ze met wat aanpassingen prima een 3 persoonsappartementje kunnen maken, zodat “die kleine” er straks ook bij in kon.

Bep was haar hele leven kapper geweest en Kelly had de zaak 2 jaar geleden van haar overgenomen. Bep knipte nu nog wat oudjes in het bejaardenhuis of thuis en hielp in de zaak als het erg druk was. “Wassen en watergolven doe ik bij die ouwe mensjes thuis, die laat je toch niet aan hun lot over. Is hun enige afleiding in de week. Ik ken ze al jaren en dan kunnen ze weer even lekker kletsen over hun ouwe moeder. Die al jaren dood is maar daar hebben ze geen erg meer in. Ach en ik klets gewoon een beetje met ze mee, vinden ze fijn”. “Ja en Kel doet die zwanger gemaakte tienermeisjes die bij ons om de hoek zitten voor weinig. Zo hellepen we mekaar. Zo zijn wij opgevoed.” Goud waard met z’n tweeën.

Beide hoogblond geverfde dames zitten goed in de lak en luchtjes, grapjes makend met elkaar te wachten tot het begint.

Ze voorzien de avond voortdurend van hun commentaar, wat regelmatig veel gelach veroorzaakt. Ze zijn heel komisch met z’n tweeën en feilloos op elkaar ingespeeld.

Onderdeel van de informatieavond: Harde buiken of weeën

Op een bepaald moment ben ik toe aan de uitleg over het verschil in harde buiken en echte weeën. Ik vertel dat je vanaf het begin van de zwangerschap al harde buiken kunt hebben. De baarmoeder is een holle spier die, wanneer er ‘iets’ in zit, gaat krampen om dat er uit te krijgen. Ook als je niet zwanger bent werkt dat zo. Je wordt elke maand ongesteld, de baarmoeder krampt om het opgebouwde slijmvlies er uit te werken als er geen bevruchting heeft plaatsgevonden. Ook als er een ontsteking in je baarmoeder zit krijg je krampen zodat de ontsteking weggewerkt wordt. Een anticonceptie spiraaltje is er door een krachtig krampende baarmoeder al menig keer uitgewerkt. Ik legde uit dat je tijdens de zwangerschap hormonen aanmaakt die er voor zorgen dat de baarmoeder niet te hard gaat krampen waardoor wordt voorkomen dat je voortijdig de baby verliest.

Daarna vertelde ik dat je ook tijdens een orgasme vaak een samentrekking van de baarmoeder kan hebben. Als de zwangerschap al aardig gevorderd is dan kan zo’n kramp soms wel een minuut of drie aanhouden.

Bep op de voorste rij liet dat even tot zich doordringen en zei toen hard genoeg voor de rest van de zaal met haar fantastische plat Amsterdamse accent: “ohw, 3 minuten, doe mij zo’n lovert,”.

Waar een informatieavond al niet goed voor is!

Mary-Elliz Sheridan

Mary-Elliz Sheridan werkt sinds 1990 als verloskundige. Zij is mede oprichter van het Geboortecentrum en eigenaar van het Geboorte- en Kraamhotel. Zij heeft zo’n 3000 bevallingen begeleid en is zelf moeder van 3 volwassen kinderen.

Deze blogs zijn losjes gebaseerd op haar jarenlange praktijkervaringen.

Alle namen zijn uiteraard om privacy redenen gewijzigd.

‘Ik heb echt geen idee wat ik moet doen! De vorige keer heb ik die combinatietest gedaan en had ik een slechte uitslag. Ben ik 3 weken doodongelukkig geweest met het idee dat er iets niet goed zou zijn met onze baby, dat we misschien de zwangerschap moesten gaan afbreken. Bleek dat alles toch goed was. Ik heb toen ook tegen Mark gezegd dat ik dát nooit weer wilde. Dus nu weet ik het even niet meer.’

Wel of geen prenatale test?

Floor is net weer opnieuw zwanger. Ze zijn heel blij met deze nieuwe zwangerschap maar staan voor het dilemma; wel of niet een prenatale test? De vorige keer bleek na de combinatietest dat ze een verhoogde kans hadden op een baby met Edwards syndroom. Eén van de 3 syndromen die onderzocht worden met de combinatietest.

Het Edwards syndroom is een chromosomale afwijking die gepaard gaat met ernstige lichamelijke en geestelijke afwijkingen bij de baby. Van een jubelstemming vanwege de zwangerschap dompelden zij onder in een poel van onzekerheid, verdriet en angst. Een vervolgtest wees uiteindelijk uit dat er toch geen afwijkingen bij hun baby gevonden waren. Floor had het erg moeilijk tijdens die eerste zwangerschap. Zij durfde er niet op te vertrouwen dat het inderdaad goed was met haar baby en dat had nogal een impact op haar zwangerschap. Ze was voortdurend bezorgd, had allerlei klachten en was bepaald geen blije zwangere. Uiteindelijk beviel ze bij ruim 41 weken zwangerschap, na een langdurige, moeizame bevalling in het ziekenhuis van een gezond meisje.

Het had 3 jaar geduurd voordat zij en Mark een tweede zwangerschap aandurfden. Nu was het zover en moest ik haar bij 8 weken zwangerschap toch weer vragen of ze geïnformeerd wilde worden over de prenatale testen die mogelijk zijn. Zij en Mark wilden in elk geval wel de informatie krijgen dus ik vertelde over de NIPT en de combinatie test.

Wij geven geen advies

Ik vertelde Floor en Mark zo objectief mogelijk over de voors en tegens en over de verschillen tussen elke prenatale test. Ze worstelden allebei zichtbaar met het onderwerp en wilden weten wat mijn advies was. Dat wordt ons vaak gevraagd, maar daar zijn wij heel helder in: wij geven geen advies. Daarvoor zijn de afwegingen te persoonlijk en moet iedereen daar zélf een beslissing in nemen.

Omdat ik merkte dat ze er niet uitkwamen zei ik dat ze nog helemaal niet hoefden te beslissen, dat ze daar nog ruim 3 weken de tijd voor hadden. Ook vertelde ik dat niemand hen verplichte om überhaupt een test te doen. Dat dat dus ook een optie was. De volgende keer dat ik Floor weer zag was ze 22 weken zwanger. De vorige 2 controles was ze bij mijn collega geweest en ik las in haar dossier dat zij en Mark besloten hadden dit keer helemaal niets te laten testen.

Besloten om geen prenatale test te doen

Ik vroeg haar natuurlijk naar hun worsteling en hoe de beslissing nu voelde. Floor zei stralend dat ze zich super goed voelde en heel blij was dat ze geen test had laten doen. Dat ze een en al vertrouwen was en heel erg genoot van deze zwangerschap. Ze was inderdaad opmerkelijk ontspannen en had geen zwangerschapsklachten. Alle controles waren prima en ze ging net zo opgewekt de deur weer uit als ze binnen was gekomen.

Haar zwangerschap verliep heel voorspoedig en bij 39 weken vertelde ze dat ze heel erg uitkeek naar de bevalling. Ze had een verkorte yoga cursus gedaan en was nog altijd vol vertrouwen ondanks de moeizame vorige bevalling.

De volgende avond om tien uur ging mijn diensttelefoon. Mark vertelde dat Floor sinds die middag weeën had en dat ze graag wilde dat ik even zou komen kijken. Ik ging naar hun toe en zag dat Floor inderdaad goede weeën had. Ik ging bij haar zitten terwijl Mark met hun oudste dochtertje bezig was en merkte dat ze heel ontspannen de weeën aan het opvangen was. Het was duidelijk dat het niet heel lang meer zou duren en de weeën flink in kracht toenamen.

Ze hadden zich voorgenomen om in het ziekenhuis te gaan bevallen maar toen ik Floor na een uur vroeg of ze die kant op wilde, vroeg ze of ze niet nog even thuis kon blijven. Ik zei tegen haar dat ze nu echt wel goede weeën begon te krijgen en dat als ze langer hier zou blijven misschien niet meer op tijd naar het ziekenhuis kon gaan. Ik zei erbij dat er helemaal geen bezwaar was om thuis te blijven en dat het misschien ook wel relaxed was voor Pientje, hun dochter. Ze keek me verschrikt aan en vroeg of ik bedoelde dat ze dan thuis zou gaan bevallen. Ik zei dat ik dat inderdaad bedoelde en dat er geen medische redenen waren om dat niet te doen. Terwijl de weeën elke 3 minuten hun aandacht opeisten kwam Mark met Pientje op z’n arm binnen.

Een thuisbevalling

Ik vertelde Mark dat Floor overwoog om niet meer naar het ziekenhuis te gaan en Mark reageerde geweldig. Hij zei tegen Floor dat hij dat een heel goed idee vond, dat hij zeker wist dat ze het zou klaren en dat hij er het volste vertrouwen in had. Vanaf dat moment was er geen houden meer aan. De weeën namen de regie over en Floor moest alle zeilen bijzetten om ze goed op te vangen. Ze deed het geweldig. Ik rende naar mijn auto om alle spullen voor een thuisbevalling op te halen en Floor zwoegde zich door de heftige weeën heen. In no time stond alles klaar, was de kraamverzorgende onderweg en klom Floor op de baarkruk omdat ze persdrang had. Mark zat achter haar en steunde haar perfect. Kleine Pien van bijna 4 kwam naast mij zitten en vond het allemaal reuze interessant.

Ik wil er nog één!

Tien minuten later kreeg Floor enorme persdrang en terwijl ze daar heel zachtjes aan toe gaf, zagen Pien en ik al snel een stukje van het hoofdje van de baby verschijnen. Pien bedacht zich niet en legde heel voorzichtig haar handen op het hoofdje. Als een volleerd vroedvrouwtje zei ze zachtjes tegen haar moeder wat ze mij de hele tijd had horen zeggen: ‘goed zo Floor’. Tijdens de volgende wee werd haar broertje geboren. Een blakend, stevig ventje wat een schreeuwtje gaf en het toen wel oké vond. Ik droogde zijn natte lijfje af en vervolgens werd hij aan een nauwkeurige inspectie onderworpen door zijn moeder en grote zus. Pien vond hem maar vies want er zat bloed in z’n haar maar Floor was in de wolken. Ze draaide zich om naar Mark en zei: ‘ik wil er nog een”.

Mary-Elliz Sheridan

Mary-Elliz Sheridan werkt sinds 1990 als verloskundige. Zij is mede oprichter van het Geboortecentrum en eigenaar van het Geboorte- en Kraamhotel. Zij heeft zo’n 3000 bevallingen begeleid en is zelf moeder van 3 volwassen kinderen.

Deze blogs zijn losjes gebaseerd op haar jarenlange praktijkervaringen.

Alle namen zijn uiteraard om privacy redenen gewijzigd.

Helen is 10 weken zwanger. Ze belt naar ‘t telefonisch spreekuur om te vertellen dat ze hondsberoerd is en niks binnen kan houden.

Ze vindt er niks aan, dat zwanger zijn en vraagt me wanneer die zwangerschapsmisselijkheid over zal zijn. Ik vertel haar dat de misselijkheid meestal verdwijnt na 12 weken, maar dat het ook langer kan duren. “Oh nee” kreunt ze, “dit is zo ellendig”. Ik vraag haar of ze echt helemaal niets binnen kan houden omdat dat natuurlijk wel echt vervelend is. Ze zegt dat ze alleen water, soms een peer en af en toe wat yoghurt kan eten zonder dat dat er direct weer uit komt. Ik vraag haar of ze merkt of het het ene moment slechter gaat dan het andere. Ze zegt dat het niets uitmaakt. Ze is wel erg druk op haar werk en wil daar nog niet zeggen dat ze zwanger is, zodat ze ook niet de rust pakt die haar lichaam nu heel erg nodig heeft.

Zwangerschapsmisselijkheid door drukte

Vaak zijn zwangerschapskwalen, waaronder extreme zwangerschapsmisselijkheid, het gevolg van te weinig rust voor de zwangere. Een drukke baan, sociale verplichtingen, sporten, geen rekening houden met het feit dat je zwanger bent en de behoefte om stoerder te doen dan je lichaam aan kan, maken dat het lijf gaat protesteren. Je zou met een uurtje extra slapen, een middagdutje of een wat kortere werkdag al voor een hoop verlichting kunnen zorgen.

Als de misselijkheid en het spugen zo erg wordt dat je niets meer binnen kunt houden en dat je ook nauwelijks meer plast, dan is er een medicijn wat je via de huisarts kunt krijgen, Emesafene. Ook hebben sommige vrouwen enorm veel baat bij een acupunctuur behandeling. Soms is het zelfs nodig om een tijdje opgenomen te worden in het ziekenhuis om via een infuus en heel veel rust even bij te komen.

Zwangerschapsmisselijkheid betekent ook: goede hormonen

Helen wordt niet erg blij van alle opties die ik aandraag en ze zegt dat ze eerst gaat proberen om wat meer rust te nemen. De klachten hebben sinds een week alle lol van de zwangerschap vergald. Ze gaat zich voorlopig maar even ziek melden want ze zit toch alleen maar op de W.C. Ze neemt zich voor om een slaapkuur te gaan doen. Ik zeg nog tegen haar, hopelijk als kleine troost, dat haar lichaam kennelijk overvloedig alle goede hormonen aanmaakt en dat de zwangerschap daarop gedijd. Dat vindt ze inderdaad wel fijn om te horen.

Poor Kate

Helen vindt dat ik die Engelse prinses Kate ook maar even een mailtje moet sturen. Ze vindt het maar zielig voor Kate dat ze bij al haar zwangerschappen zo beroerd is. “Ik wil mijn zwangerschap echt nog even geheim houden maar die arme Kate kan dat niet eens. Ze is altijd al openbaar kunstbezit en nu kan ze zelfs dit niet even alleen met die Willie van d’r geheim houden. Zo sneu”.

Mary-Elliz Sheridan

Mary-Elliz Sheridan werkt sinds 1990 als verloskundige. Zij is mede oprichter van het Geboortecentrum en eigenaar van het Geboorte- en Kraamhotel. Zij heeft zo’n 3000 bevallingen begeleid en is zelf moeder van 3 volwassen kinderen.

Deze blogs zijn losjes gebaseerd op haar jarenlange praktijkervaringen.

Alle namen zijn uiteraard om privacy redenen gewijzigd.

Vanmorgen werd ik tijdens het telefonisch spreekuur gebeld door Marije. Zij was 9 weken zwanger en had haar eerste controle vorige week gehad. Volgende week donderdag zou ze haar termijnecho hebben. Dit was de tweede keer dat Marije zwanger was. De vorige zwangerschap was tot groot verdriet van Marije en Sven al vroeg geëindigd in een miskraam. Ik had dienst toen ze mij zo’n 8 maanden geleden in het weekend belde. Ze had wat druppeltjes bloedverlies in haar onderbroek ontdekt en vroeg wat dat kon betekenen.

Bloedverlies

Bloedverlies, zeker een paar druppeltjes komt erg vaak voor. Veel bloedverlies, en ook als de kleur helderrood is kan duiden op een aanstaande miskraam, maar dan zijn er meestal ook andere symptomen. Meestal is er een goede verklaring te vinden voor wat bloedverlies vroeg in de zwangerschap. Dat hoeft zeker niet altijd een aankondiging zijn dat het mis gaat. Je baarmoedermond is heel goed doorbloed in de zwangerschap zodat er heel makkelijk wat bloedverlies kan komen als er wat druk op de baarmoedermond komt. Dat kan bijvoorbeeld gebeuren tijdens een vrijpartij, als je harde ontlasting hebt of het druk hebt gehad en veel moest sjouwen en tillen.

Een miskraam

Als vroedvrouw maken we ons eigenlijk pas echt zorgen over bloedverlies zo vroeg in de zwangerschap als dat gepaard gaat met pijn in je buik. Dat kan er op wijzen dat de baarmoeder krampt om het vruchtje er uit te werken. Dat vruchtje, alhoewel er meestal alleen een leeg vruchtzakje is wat ook wel heel oneerbiedig een “windei” wordt genoemd, is tot ongeveer 6 weken gegroeid en toen door meestal onbekende oorzaak gestopt met verder ontwikkelen. Doordat je lichaam door hormonen wordt geregeerd, duurt het even voordat alle systemen snappen dat er iets niet goed is gegaan en dat er een miskraam moet worden geregeld. Hormonen zijn sterke maar trage boodschappers, die er ongeveer 2 weken over doen om een miskraam te organiseren. Een eerste symptoom van een naderende miskraam kan heel goed wat bloedverlies zijn. Je kunt iemand dus niet geruststellen als dit zich voordoet.

Bloedverlies zegt gelukkig meestal niets

Tijdens die eerste zwangerschap, toen ik haar aan de telefoon had met wat bloedverlies, zei ik Marije dat bloedverlies in dit stadium heel vaak voorkomt en dat dat gelukkig meestal niets zegt. Natuurlijk vertelde ik haar ook dat we af moesten wachten of er andere symptomen zouden optreden. Ze vroeg wat ze kon verwachten en ik legde haar uit dat een veeg teken zou zijn als ze er ook buikpijn bij zou krijgen. Als het echt een miskraam wordt dan zal ze krampen krijgen en toenemend bloedverlies. Nu was het nog wat donkerbruin, maar dat zou dan waarschijnlijk gaan veranderen in helderrood bloedverlies. Ik vroeg haar of ze me terug wilde bellen als dat zou gebeuren, maar ook als ze koorts zou krijgen. Ik zei haar ook dat ze maandverband en geen tampons moest gebruiken om een eventuele infectie te voorkomen.

Om 1:00 die nacht belde ze me in paniek op dat ze een menstruatieachtig gevoel had en meer bloedverlies. Ik zei haar dat ik naar haar toe zou komen en dat ze als het bloedverlies erger werd ze op de W.C. moest gaan zitten en het niet weg moest spoelen. Op die manier zou ik wat makkelijker in staat zijn de hoeveelheid bloedverlies in te schatten, maar ook een eventueel vruchtje kunnen herkennen.

Weeën bij een miskraam

Een half uurtje later was ik bij hun en het was duidelijk dat Marije weeën had. Ook van een miskraam krijg je weeën. In feite verloopt een miskraam vaak als een geboorte en is het hele proces daar goed mee te vergelijken. Het begint meestal wat onduidelijk; beetje bloedverlies (tekenen bij een bevalling) vervolgens starten de krampen (weeën) en deze nemen toe in heftigheid. Doordat de baarmoedermond open moet om het vruchtje en de placenta er uit te kunnen werken, moet je dus een beetje ontsluiten. Het bloedverlies maar met name de krampen werken toe naar een soort climax (volledige ontsluiting en persdrang bij een bevalling) en met een laatste heftige kramp wordt ‘de miskraam’ er uit gewerkt. Anders dan bij een bevalling wordt bij een miskraam het vruchtje, de placenta en het vruchtzakje in één keer uitgestoten. De krampen nemen daarna snel af in intensiteit en ook het bloedverlies wordt snel minder.

Een heftige en emotionele gebeurtenis

Dat een miskraam een heftige, emotionele gebeurtenis is, was ook Marije en Sven duidelijk geworden. Zelfs nu nog, of beter gezegd nu weer, bij hun tweede zwangerschap waren ze erg op hun hoede en durfden ze het goede nieuws nog niet aan hun familie en vrienden te vertellen. Alhoewel Marije alle zwangerschapsverschijnselen had die je je maar kon voorstellen had ze toch erg behoefte aan bevestiging dat het wel snor zat. Ze belde naar het telefonisch spreekuur met de vraag of het normaal was dat ze sinds gisteren ineens veel minder misselijk was. Ook haar borsten waren minder pijnlijk. Ze was heel bang dat het weer niet goed ging.

Ik vertelde dat dat echt vaak voorkomt, dat dat geen teken is dat er iets mis zou zijn. Ik vertelde haar ook dat ik met alle liefde een echo voor haar wilde regelen zodat ze de bevestiging zou krijgen dat alles in orde was. Vier uur later kon ze al terecht bij het echocentrum en zagen ze een kloppend hartje en een prachtig foetusje. Het kan natuurlijk altijd nog mis gaan, zelfs bij 40 weken nog, maar als je een kloppend hartje ziet op de echo en de zwangerschap is volgens de metingen die worden verricht bij de echo zo groot als je verwachtte, dan is dat een heel goed teken van een vitale zwangerschap.

Mary-Elliz Sheridan

Mary-Elliz Sheridan werkt sinds 1990 als verloskundige. Zij is mede oprichter van het Geboortecentrum en eigenaar van het Geboorte- en Kraamhotel. Zij heeft zo’n 3000 bevallingen begeleid en is zelf moeder van 3 volwassen kinderen.

Deze blogs zijn losjes gebaseerd op haar jarenlange praktijkervaringen.

Alle namen zijn uiteraard om privacy redenen gewijzigd.

Vanmorgen toen ik onze verloskundige praktijk binnen wilde gaan zag ik haar weer. De blonde vrouw die ik al een aantal keren in ons straatje wat doelloos had zien rondhangen. Toen ik haar voorbij liep zei ik haar vriendelijk dag en vroeg ik of ik haar ergens mee kon helpen. Ze schrok een beetje en terwijl ze snel doorliep zei ze iets in de trant van “was het maar zo”. Dat intrigeerde me en het zinnetje bleef de hele dag door m’n hoofd spoken.

Zwanger worden

De keer daarna dat ik haar zag vroeg ik haar wat ze had bedoeld met dat antwoord. Ze vertelde me dat ze al drie jaar probeerde om zwanger te worden en dat het helaas nog steeds niet was gelukt. Dat ze het zo’n fijn en blij straatje vond met al die baby’s en mooie zwangere buiken. Verloskundigen die met volle tassen ineens wegspurten uit het praktijkpand om naar een bevalling te rennen. Ze wist zelfs dat wanneer de vlag uit hing bij het Geboortehotel er weer een nieuwe baby was geboren in het Geboortestraatje. Door hier in de buurt te zijn voelde ze zich er een beetje deelgenoot van.

Ik vroeg haar wat ze allemaal al had geprobeerd om zwanger te worden, waarop ze antwoordde “heb je even?”. Dat had ik niet omdat mijn spreekuur op het punt van beginnen stond. Ik vroeg haar of ze het misschien fijn zou vinden om eens rustig te komen praten over haar pogingen om zwanger te worden. We zouden dan een afspraak kunnen maken op ons ‘kinderwens spreekuur’. Dat wilde ze wel en een week later kon ze al terecht.

Ongelukkig

Gea, zo heette ze, bleek samen met haar man Peter besloten te hebben om geen ‘fratsen’ zoals zij dat noemde uit te halen om zwanger te worden. Als het niet spontaan zou lukken dan legden zij zich daar bij neer was de afspraak. Toch keek Gea erg ongelukkig en was ze bijna in tranen toen ze haar verhaal uit de doeken deed. Ze bleek zich goed in de materie te hebben ingelezen. Ze had haar menstruatie cyclus in kaart gebracht de afgelopen twee jaar en had uitgevogeld wat haar vruchtbare dagen waren. Ik vroeg haar tijdens het consult het hemd van het lijf, om zo een goed beeld te krijgen van wat er mogelijk kon spelen.

Onregelmatige cyclus

Het bleek dat Gea een erg onregelmatige cyclus had en dat daarbij Peter ook nog eens door zijn werk als piloot de hele wereld overvloog en dus regelmatig langere tijd niet thuis was. Gea kon door haar werk als freelance journalist vaak met hem mee, maar dat had ze het laatste jaar eigenlijk niet meer gedaan. Ze vertelde me dat zij de 14e dag van haar cyclus aanhield als de vruchtbare dag. Ze vertelde dat ze ook wel had gelezen dat je andere symptomen kon hebben waardoor je kon zien dat je vruchtbaar was maar dat ze dat nooit goed had kunnen ontdekken bij zichzelf.

Ik vertelde haar dat haar 14e dag niet helemaal betrouwbaar was in verband met haar onregelmatige cyclus. Je hebt een eisprong en vervolgens 2 weken later, als er geen bevruchting heeft plaatsgevonden, wordt je ongesteld. Als je cyclus bijvoorbeeld 5 weken is dan was je dus 3 weken na je eerste dag van die laatste menstruatie vruchtbaar. Ik vertelde haar ook dat de vaginale afscheiding vlak voor de eisprong heel helder en plakkerig wordt. Verder heb je rondom je vruchtbare dagen vaak meer zin in seks. De natuur helpt zo de voortplanting een handje!

Hulp van een ovulatietest

Omdat de cyclus van Gea echt wel erg onregelmatig was stelde ik voor dat ze een ovulatietest zou gaan gebruiken. Ik zei haar dat dat echt geen ‘frats’ was en dat het haar zou kunnen helpen te bepalen wanneer ze vruchtbaar was. Het zou in elk geval aantonen of ze überhaupt een eisprong had. Ik gaf haar nog wat tips en na anderhalf uur liep ze de deur uit met flink wat huiswerk. We spraken af dat ze me zou bellen als ze behoefte had aan vervolg afspraak.

Ik hoorde voor het eerst vier maanden later weer van haar. Jolanda, onze assistente, zei dat ik de groeten kreeg van een zekere Gea, die een verloskundige zocht. Ik belde haar meteen op en kreeg een dolgelukkige Gea aan de telefoon die me vertelde dat ze gisteren een zwangerschapstest had gedaan en dat die positief was. Ze had het helemaal niet verwacht omdat Peter weer veel weg was geweest, maar toen ze na 8 weken nog niet ongesteld was geworden en pijnlijke borsten had, ze toch maar even een testje had gedaan. Ze vertelde dat ze prompt misselijk was geworden en ook al twee weken niet vooruit te branden was, maar er niet eerder een lampje was gaan branden omdat ze zo’n onregelmatige cyclus wel gewend was.

Ze was over the moon en kon haar geluk niet op. Ze zei me dat Jolanda al een eerste controle afspraak bij mij had ingepland voor over een dikke week. Ik kan niet wachten!

Mary-Elliz Sheridan

Mary-Elliz Sheridan werkt sinds 1990 als verloskundige. Zij is mede oprichter van het Geboortecentrum en eigenaar van het Geboorte- en Kraamhotel. Zij heeft zo’n 3000 bevallingen begeleid en is zelf moeder van 3 volwassen kinderen.

Deze blogs zijn losjes gebaseerd op haar jarenlange praktijkervaringen.

Alle namen zijn uiteraard om privacy redenen gewijzigd.