’n Slimme meid….
Een goede voorbereiding op je bevalling maar vooral ook de tijd daarna is cruciaal voor aanstaande ouders. Als je goed geïnformeerd bent over wat je te wachten staat dan is er minder ruimte voor stress. Daardoor kun je je beter ontspannen omdat je begrijpt wat er gebeurd en zal de bevalling doorgaans vlotter verlopen.
“ ’n slimme meid…. ”
Linda is een schoolvoorbeeld van een ‘slimme meid die op haar toekomst is voorbereid’! Heeft keurig in de tijd die ervoor stond haar studie rechten gedaan en is daarna aan de slag gegaan als stagiair bij een ambitieus advocatenkantoor. Na 4 jaar werd ze jongste vennoot en trouwde ze met Tom, een jongen die ze had ontmoet tijdens haar studie.
Tom was op zijn beurt een goede zoon geweest en had op zijn vaders nogal dringende advies gekozen voor een studie bedrijfskunde. Hij had vervolgens een baan in het familiebedrijf geaccepteerd en hun toekomst leek verzekerd.
Voor het eerst zwanger.
3 jaar na hun trouwen zat Linda bij mij in de spreekkamer voor haar eerste zwangerschap. Ze was alleen en zat er wat onwennig bij. Een uur voor zo’n intake vond ze wel erg lang. Ze had deze afspraak nogal strak tussen 2 andere zakelijke afspraken in gepland. De intake verliep zonder veel bijzonderheden. Beide a.s. ouders waren goed gezond en ook in de familie was weinig bijzonders, behalve het feit dat de vader van Tom onlangs was overleden aan een hartinfarct. Dat had er flink ingehakt bij de broers en zussen en natuurlijk de moeder van Tom.
Immobiel en zwangerschaps Alzheimer
In de maanden daarna zag ik Linda regelmatig. Haar zwangerschap vorderde fysiek gezien voorspoedig. Ik begon me echter een beetje zorgen te maken omdat ik de indruk kreeg dat Linda veel moeite had met de beperkingen die de groeiende buik haar oplegde. Ik had het met haar gehad over het zwangerschapsverlof en daar keek ze bepaald niet naar uit. Ze vond het ook niet leuk dat ze niet meer kon sporten zoals ze gewend was en dat ze ‘zo traag was als een dikke olifant’ was. Ze zei ook erg last te hebben van het feit dat ze zo’n moeite had om zich te concentreren op haar zaken en dat ze ook geestelijk zo traag werd en voortdurend van alles vergat. Ze vertelde me dat ze had besloten om geen borstvoeding te gaan geven omdat ze na de bevalling zo snel mogelijk weer wilde gaan werken. Ze had ’t niet zo met al die hormonen.
De bevalling; onverbiddelijk naderend
Bij 37 weken zwangerschap zag ik haar weer tijdens het spreekuur. Haar buik was indrukwekkend en ik zei haar dat de baby prachtig groeide en hij het kennelijk goed naar zijn zin had in haar buik. Ik was nog niet uitgesproken of ze barstte in huilen uit en vertelde me dat ze zich helemaal niet verheugde op de komst van de baby. Tom bleek bovendien zijn schema totaal niet aan te passen aan de naderende bevalling en kraamtijd dus zij hoefde niet op zijn hulp te rekenen. Sterker nog, Tom had een zakenreis gepland een week ná de uitgerekende datum. Ineens begon Linda het op haar heupen te krijgen en werd ze bang dat ze helemaal niet klaar was voor het moederschap. Ze was kwaad dat het zoveel van háár vergde en dat Tom maar lekker door kon gaan met wat hij wilde en “hij vindt z’n werk niet eens leuk”.
Ik vroeg haar of Tom zich wél verheugde op de komst van de baby, maar dat wist Linda eigenlijk niet. Hij had er tegenover hun vrienden wel grapjes over gemaakt en vertelde dan graag dat zij niet van die truttige ouders zouden worden die alleen nog maar over de baby zouden kunnen praten. Verder had hij weinig belangstelling getoond en was hij absoluut niet mee te krijgen naar een puf-cursus of informatieavond.
Niet klaar voor de bevalling.
Nu was er geen ontkomen meer aan en begon Linda ineens de bibbers te krijgen voor de mega verandering die er aan zat te komen. Ik hield m’n hart vast. De kraamtijd is voor heel gemotiveerde ouders die dolgraag een baby willen al een erg zware tijd, laat staan voor ouders die wat minder enthousiast op de komst van hun baby zitten te wachten. Waar aanstaande ouders normaal gesproken een zwangerschap lang de tijd nemen om zich voor te bereiden op de komst van de baby, moest Linda dat nu in de komende weken gaan doen. Ze had tot nog toe keihard ontkend dat er iets groots op stapel stond. Materieel gezien was alles dik in orde. Haar ouders hadden de kinderkamer ingericht in hun appartement omdat Tom en zij daar geen tijd voor hadden gehad en haar ouders het heel leuk vonden om te doen. Alle babykleertjes waren gekocht en gewassen en ook de kraamzorg en de crèche waren geregeld. Nu alleen nog bevallen!
Ik moest haar dus een spoedcursus bevallen en kramen geven en dat betekende dat ik me gezien de korte tijd, moest beperken tot de absolute kern van de zaak. Ik zei Linda dat het bevallen maar ook het ouderschap de kunst was van de ‘volledige acceptatie’.
Na je leven vrijwel volledig te hebben kunnen ‘managen’ is het zo dat tijdens de bevalling en de kraamtijd de regie even niet meer bij jou ligt. Dat is maar goed ook, want als je de weeën zou kunnen ‘managen’ zou je nooit de echt heftige weeën toestaan. Hoe eerder je je hoofd kunt uitschakelen en je kunt overgeven aan de weeën, hoe makkelijker je het jezelf maakt en hoe vlotter het verloop van je bevalling.
We spraken nog een tijd over de bevalling en ik drukte haar op het hart om haar onzekerheden, frustraties en angsten te delen met Tom. Toen ze wegging zei ik tegen haar dat ik hoopte dat de baby nog een week of 4 op zich zou laten wachten zodat zij iets meer tijd zou hebben om zich alsnog voor te bereiden.
